เรื่องราวความรักที่พลิก "โศกนาฎกรรม"ให้กลายเป็น "ปาฎิหาริย์" ในยามนี้ที่จู่โจมโถมสู้ศึก
ไร้ผลึกแห่งวลีที่กล่อมขวัญ
เมื่ออักษรและงานศิลป์สิ้นสำคัญ
อีกหนึ่งวันจักสูญลบจบบทเรียน
แล้วนักรบทอดกายเหม่อปลายฟ้า
คล้ายค้นหาวรรคทองปองอ่านเขียน
ในราตรีที่นิทรามาเยียมเยียน
สนิทนิ่งแนบเนียน...ศพ-ดวงดาว...
ไม่มีสิ่งใดหายไปจริงๆ...หรือถูกทำให้หายไปได้...
กำเนิด, นาม, รูปทรง...หรือวัตถุทุกอย่างในโลก
ชีวิต, พลัง...หรือสิ่งที่มองเห็นได้
สังขาร, เชื่องช้า, ชรา, หนาวสั่น-คือถ่านเถ้าที่เคยเป็นไฟ
รอเวลาลุกไหม้กระพือโหมอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น