"...เมฆรู้มั๊ยกว่าเราจะเรียนรู้ได้ว่าแม่รักเราแค่ไหน เราใช้เวลาไปกว่าสิบปี เราใช้เวลาอยู่กับการฟูมฟายเสียใจและหลงอยู่ในความทุกข์นานจนแม่ตายจากเราไป เราใช้เวลาเรียนรู้นานเกินไป จนแม่เราก็รอเราไม่ได้ เมฆก็เหมือนกันนะ ระวังเถอะ ย่ากับแม่ของนายน่ะ รักนานมากนะ เรารู้ เราหวังว่านายจะเรียนรู้ได้เร็วกว่าเรา..."
"...รูปปั้นแสนร้ายของเพื่อนพ่อ เขาเคยหยุดพูดคุยกับนังหยิ่งอยู่วันละนาน ๆ และค้นพบว่าในความนิ่งที่ย่ากับแม่มองเห็นเป็นความหยิ่งนั้น แท้จริงเป็นการกลบเกลื่อนความทุกข์อย่างน่าสงสาร เขาคิดอยู่ในใจเสมอว่าอาตาปีที่เป็นคนปั้น อาจจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่บอกใครไม่ได้ จึงเอามาแอบฝากไว้ที่นังหยิ่ง..."
"...นายไม่เป็นเรา นายไม่รู้หรอก เรื่องบางเรื่อง ความรู้สึกบางอย่าง เราก็อยากเก็บไว้ในใจคนเดียวนะ...ไม่อยากบอกให้ใครรู้...อยากรู้คนเดียว..นายไม่เคยป็นหรือไง..."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น